Author: Gerjanne Tiemens

Wegens een besloten feestje in onze vaste borrellocatie voor Naamlooz Arnhem/Nijmegen weken we afgelopen keer uit naar café brasserie Dudok.  Ondanks de last-minute locatiewijziging, wisten een flink aantal (nieuwe) Naamlozen ons te vinden. Dudok verwelkomde ons hartelijk met een bord met pijl richting onze borrelhoek en nootjes & olijven op de tafeltjes.  Het werd een uitermate gezellige, inspirerende en langdurige borrel, waarbij we het ook uitgebreid hadden over de invloed van de locatie.

Voor sommige mensen blijkt een meer publieke locatie als Dudok uitnodigender en laagdrempeliger te werken. Bovendien is het ook wel lekker als je kunt blijven hangen. De Kookplaats in Het Hoofdkwartier heeft weer andere voordelen: lekker bij elkaar aanschuiven aan lange tafels, zomers lekker met z’n allen buiten zitten, de mogelijkheid om voorafgaand aan de borrel iets te organiseren…

Er vlogen van allerlei ideeën over tafel waar we zeker nog eens verder over gaan bomen, zoals eens per kwartaal een Naamlooz+, met voorafgaand aan de borrel brainstorms/workshops/GPTL-meetings. Een van de wilde plannen was ook een soort Naamlooz-tournee langs verschillende locaties, waar dan vervolgens een recensie over geschreven wordt. Naamlozen Martijn & Ruud pakten dit gelijk op en schreven samen het volgende over de borrelervaring in Dudok.

Zakjapanner regeert Dudok

Waarom draait borrelen in Dudok steevast uit op een potje memory? Het spel begint als de ober met een dienblad vol drank arriveert. Het hele gezelschap moet nu opletten: voor wie was dat herfstbokje ook al weer en de prosecco, niemand een prosecco? Een tweede geheugentest volgt als alle drank op tafel staat, want, oh ja, waar hadden we het ook al weer over?

Dat je bij Dudok zelf de bestelling moet bijhouden is gek genoeg te wijten aan de veredelde zakjapanners die de Dudok-obers als een pistool om hun riem dragen. Zou je verwachten dat ze met zo’n digitale geheugensteun in staat zijn om te onthouden wie wat besteld heeft, in de praktijk geldt hier de wet van de communicerende vaten. Bij het invoeren van de bestelling in de computer wordt tegelijk de harde schijf van de dienstdoende ober gewist. Met als gevolg dat het borrelend gezelschap elk rondje zelf moet uitpluizen welk hoofd bij welke borrel hoort.

Sommige obers hebben overigens een treffende gelijkenis met hun handcomputer. Bediening is een vak van menselijkheid, geen mechanische handeling. Zo leren we van anderen die in dezelfde zaak borrels serveren. Totdat wij zelf het punt bereiken dat vreemde processen ons eigen geheugen overmeesteren. Tijd voor de rekening. Daar komen we dan weer een verrassing op tegen. Tussen herfstbok, prosecco en bier staan ineens drie rosé. Die waren we zelf alweer vergeten. De zakjapanner niet. Betalen dus maar.

Ruud Linssen en Martijn Brugman